Ingezonden bericht
Schrik ongeloof woede en verdriet
Ik kijk ernaar en mijn maag krimpt samen
Ik geloof mijn ogen niet
Zou het zo voelen als je huis wordt gesloopt?
Ziet het er zo uit dan?
Ontmanteld, ontzield.
Gelijk gemaakt met de grond.
Bouwketens op de plaats van, met grote hekken eromheen.
Schrik ongeloof woede en verdriet
Ik kijk ernaar en mijn maag krimpt samen
Ik geloof mijn ogen niet
Het voelt alsof de sloop is begonnen.
Langs een omweg, via via.
Want we hadden al weg moeten zijn.
We hadden natuurlijk al lang weg moeten zijn.
Dan was mijn huis misschien nu de bouwkeet.
Of de plek waar mijn huis heeft gestaan.
De plek die nu mijn thuis is.
Het is bijna Kerstmis.
De kaarsen branden.
Ik ruik het groen van de takken,
takken uit mijn tuin.
Schrik ongeloof woede en verdriet
Ik kijk ernaar en mijn maag krimpt samen
Ik geloof mijn ogen niet
Waarom is er niet even over gepraat?
Waarom is er niet even overlegd?
Weer lag er een brief op de mat.
Een andere, maar weer met voldongen feiten.
Ter kennisname, ter informatie.
We hadden al weg moeten zijn. We hadden er niet meer moeten zijn.
Vrij baan zou men gehad hebben.
Ruimte genoeg om een bouwterrein in te richten.
Maar nu?
Nu worden ook de kinderen gepasseerd.
En niet alleen onze kinderen, nee, alle kinderen uit de hele wijk.
De plek waar de kinderen vrij konden spelen.
De enige plek waar dat veilig kon. Hùn plek.
Waar jong en oud ontmoet in sport en spel.
Waar moeders, oma’s, vaders, opa’s en anderen samen komen.
Schrik ongeloof woede en verdriet
Ik kijk ernaar en mijn maag krimpt samen
Ik geloof mijn ogen niet
Er staat geen bord.
Geen aankondiging of mededeling. Geen verontschuldiging. Geen alternatief.
Niets.
Nee, de plek is ingenomen, voor langdurig tijdelijk.
Uitvoer van plannen, onderdeel van een groter plan.
Een plan waar wij op bepaalde manier in betrokken zijn.
Het zware bouwverkeer zal langs onze woningen sloopmateriaal afvoeren en
bouwmateriaal aanleveren.
Rakelings langs de huizen ons doen opschrikken en trillen van geluid en dynamiek.
En niet voor een paar weken, nee voor langdurig lang.
En de kinderen?
Er is een vergunning afgegeven, de speeltoestellen worden verwijderd en opgeslagen.
Maar heeft iemand zich gerealiseerd wat dat voor de kinderen betekent?
En heeft een kind ook niet recht op informatie? Of dan in ieder geval de ouders van hen?
En had het niet ietsje later gekund?
En niet nu net de Kerstvakantie is begonnen?
Schrik ongeloof woede en verdriet
Ik kijk ernaar en mijn maag krimpt samen
Ik geloof mijn ogen niet
Zou het zo voelen, of nog erger als mijn huis er niet meer is?
Als alle huizen van mijn buren weg zijn?
Als alles weg is, met de grond gelijk gemaakt?
Maar die aanblik, de aanblik van het ontruimde speelterreintje. En dat zonder enig voorafgaand overleg.
Misschien raakt dat me nog wel het meest. Want het was toegezegd.
Het was toegezegd de bewoners er in vroeg stadium in te betrekken. Maar dat is niet gebeurd.
Wij hebben een brief ontvangen met feiten. Werkplan met verkeersroutes en verkeersregelaars.
Wij hadden er dan misschien niet meer moeten zijn.
We ZIJN er nog. De woonwijk IS er nog. De mensen WONEN er nog.
En dan is het wenselijk dat afspraken nagekomen worden, om de leefbaarheid onderling, leefbaar te houden.
Ik wens iedereen die dit leest
oprecht van harte een Mooi Kerstmis en een goede jaarwisseling toe.
En ik spreek de wens uit, dat wij samen blijven proberen respectvol met elkaar in gesprek te blijven,
hoezeer de belangen ook verschillen.
Anoniem
December 2018